Κοινωνικές απώλειες του πολέμου ΗΠΑ-ΙΡΑΚ

Γενάρη του 1991 ξεκινούν βομβαρδισμοί των ΗΠΑ και των ΝΑΤΟ εναντίον του Ιράκ. Ο πόλεμος αφήνει πίσω του κάθε φορά εκατοντάδες χιλιάδες αθώα θύματα, άμαχους και παιδιά, εκτοπισμένους, πρόσφυγες και ανθρώπους που αναζητούν την ασφάλεια επισημαίνει ο Μηνάς Βουλγαρίδης, Πρόεδρος των Γιατρών του Κόσμου Ελλάδας. Στο Ιράκ έχουν χάσει την ζωή τους 25.000 Ιρακινούς και 75.000 είναι οι τραυματίες. Οι άμαχοι (μεταξύ τους και χιλιάδες παιδιά) που σκοτώθηκαν από τους βομβαρδισμούς ή από την οικολογική καταστροφή την οποία πάλι οι ΗΠΑ προκάλεσαν, συνδυάστηκε με τη χρήση για πρώτη φορά βομβών με απεμπλουτισμένο ουράνιο U – 238. Λέγεται ότι οι ΗΠΑ χρησιμοποίησαν το 1991 περίπου 800 τόνους απεμπλουτισμένου ουρανίου σε βόμβες εναντίον των Ιρακινών. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η ραδιενέργεια να δημιουργήσει καρκίνους και τερατογεννέσεις σε χιλιάδες Ιρακινούς, ιδίως σε παιδιά στα οποία παρατηρήθηκε μεγάλη αύξηση των καρκίνων και της λευχαιμίας.

H Riverbend, η Ιρακινή από την Βαγδάτη που διατηρεί το ιστολόγιο "Baghdad Burning", έγραψε μια οργισμένη απάντηση σε διάφορους υπερπατριώτες αμερικάνους που της έστελναν e-mail. Θυμάται να έχει δει μωρά γεννημένα με ένα μόνο μάτι, τρία πόδια ή χωρίς πρόσωπο – αποτέλεσμα της δηλητηρίασης από απεμπλουτισμένο ουράνιο. Θυμάται την 13η Φεβρουαρίου 1991 όταν τα βλήματα έπεσαν στο καταφύγιο Αλ-Αμρίγια, σε μια περιοχή της Βαγδάτης. Το καταφύγιο ήταν γεμάτο γυναικόπαιδα – στα αγόρια άνω των 15 ετών δεν επιτρεπόταν η είσοδος. Θυμάται να παρακολουθεί σκηνές από τρομοκρατημένους ανθρώπους που έκλαιγαν, ούρλιαζαν, ικέτευαν να μάθουν τι είχε συμβεί σε κάποια κόρη, σε κάποια μητέρα, σε κάποιον γιο, σε κάποια οικογένεια που έψαχνε για προστασία μέσα στους τοίχους του καταφυγίου. Θυμάται να τους παρακολουθεί να σέρνουν έξω πτώματα τόσο καμένα που δεν μπορούσες να διακρίνεις ότι ήταν ανθρώπινα. Θυμάται πανικόβλητους ανθρώπους να τρέχουν από πτώμα σε πτώμα προσπαθώντας να αναγνωρίσουν κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο... Θυμάται που έβλεπε Ιρακινούς εθελοντές, να καθαρίζουν το καταφύγιο και να λιποθυμούν με τις ανυπόφορες σκηνές που έβλεπαν μέσα. Θυμάται που μετά, ολόκληρη η περιοχή βρωμούσε καμένη σάρκα για πολλές εβδομάδες.

Το απίστευτο είναι ότι από αυτό εξετέθησαν και οι σύμμαχοι στη ραδιενέργεια, έτσι μετά τον πόλεμο 90.000 Αμερικανοί αλλά και Άγγλοι βετεράνοι παρουσίασαν όπως ονομάστηκε το `` σύνδρομο του κόλπου ΄΄ που περιλάμβανε διαταραχές όπως αμνησία, αρθραλγίες, εξανθήματα, κακουχία κτλ. Περίπου 11 έτη μετά τον πόλεμο του κόλπου, στις 10 Δεκεμβρίου του 2001 οι ΗΠΑ παραδέχθηκαν την ύπαρξη του συνδρόμου! Αυτό έγινε για να μην δοθούν αρχικά αποζημιώσεις στους ασθενείς. Σκόπιμα οι ΗΠΑ χρησιμοποίησαν τις βόμβες με απεμπλουτισμένο ουράνιο το 1991. Αυτό έγινε πρώτον για να απαλλαγούν από το άχρηστο απεμπλουτισμένο ουράνιο ( υπάρχει σε 1,5 δισεκατομμύρια τόνους στις ΗΠΑ ) και δεύτερον οι βόμβες αυτές διαπερνούν και την βαρύτερη θωράκιση, για παράδειγμα το τανκ. Τα βλήματα με ουράνιο U–238 έχουν μεγάλη τοξικότητα και ενεργότητα ( ραδιενέργεια ) και εγκαθίστανται στα οστά, το ήπαρ, τους όρχεις, τους πνεύμονες και τους νεφρούς. Επίσης, κατά την διάρκεια του πολέμου, ένας αρχαιολόγος από το Εθνικό Μουσείο της Βαγδάτης είχε μιλήσει για «βιασμό του πολιτισμού», έτσι χαρακτηρίσει τη λεηλασία των αρχαιοτήτων.

Η αποκαλυπτική φωτογραφία αφιερώνεται «εξαιρετικά» σε όσους ακόμη αναμασούν τα περί «όχλου»: Αμερικανοί πεζοναύτες ξηλώνουν επίχρυσα εκθέματα στο Μουσείο της Βαγδάτης!

Οι Ιρακινοί διευθυντές του Μουσείου επιβεβαίωσαν ότι οι απώλειες δεν ανέρχονται σε 170.000 έργα όπως είχε μεταδοθεί αρχικά από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, αλλά οι σημαντικές απώλειες είναι 33 αγγεία, αγάλματα και κοσμήματα που εξακολουθεί να αγνοείται η τύχη τους. Από τα 8.000 πιο πολύτιμα έργα του μουσείου, λείπουν μόνο σαράντα επτά, τα περισσότερα επεστράφησαν. H παρεξήγηση έγινε επειδή πολλά από τα εκθέματα του μουσείου είχαν αφαιρεθεί πολύ πριν μπουν στην πόλη οι Αμερικάνοι. Tο 1990, πριν από τον πρώτο πόλεμο στον Περσικό, 179 κουτιά με τους θησαυρούς της Nιμρούδ είχαν φυλαχτεί σε ένα θησαυροφυλάκιο στα υπόγεια της Kεντρικής Tράπεζας του Iράκ. Bγήκαν στην επιφάνεια όταν τα υπόγεια αυτά πλημμύρισαν με νερό. «Όλοι έλεγαν ότι οι πρόσφατες λεηλασίες ήταν μια δουλειά που έγινε από μέσα», λέει ο Tζον Pάσελ, μέλος της αποστολής της ΟYNEΣKΟ που επισκέφθηκε το Eθνικό Mουσείο της Bαγδάτης. Επίσης, την κατηγορία του λαθρεμπορίου αντιμετώπισε ο τεχνικός του αμερικανικού τηλεοπτικού σταθμού FOX News, του μεγιστάνα Ρούμπερτ Μέρντοχ, καθώς στις αποσκευές του βρέθηκαν 12 πίνακες που είχαν κλαπεί από παλάτι του Σαντάμ Χουσεΐν.

Οι πίνακες παρουσιάστηκαν από τις αμερικανικές τελωνειακές αρχές μαζί με άλλα ιστορικά κειμήλια που κατασχέθηκαν από αμερικανούς στρατιώτες και δημοσιογράφους οι οποίοι επέστρεφαν από το Ιράκ. Μεταξύ των αντικειμένων που κατασχέθηκαν βρίσκονται παλαιά κέρματα, μαχαίρια και επίχρυσα όπλα. Η λαφυραγώγηση μουσείων και προεδρικών μεγάρων μετά την είσοδο των αμερικανικών δυνάμεων στη Βαγδάτη είχε προκαλέσει αίσθηση στη διεθνή κοινή γνώμη. Ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός και άλλες οργανώσεις υποστήριζαν ότι, βάσει της συνθήκης της Γενεύης, οι ΗΠΑ ως δυνάμεις κατοχής ήταν υπεύθυνες για τη διατήρηση της τάξης στο Ιράκ. Να σημειωθεί ότι κατά τη διάρκεια έκτακτης συνάντησης αρχαιολόγων και άλλων επιστημόνων που πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία της UNESCO μετά την λεηλασία του μουσείου της Βαγδάτης, ορισμένοι επιστήμονες υποστήριξαν ότι οι δράστες είχαν κλειδιά από τα χρηματοκιβώτια του μουσείου, γνώριζαν τι ήθελαν και ενδέχεται να ήταν από το εξωτερικό. Πρόσφατα το Εθνικό Μουσείο στη Βαγδάτη άνοιξε τις πόρτες του και έδειξε σε περιορισμένο κοινό τα πολύτιμα εκθέματά του μετά από πιέσεις των Αμερικανών, στην προσπάθειά τους να αποδείξουν στον κόσμο ότι ο θησαυρός, που ανακαλύφθηκε τη δεκαετία του '80, είναι ασφαλής και στη θέση του. Οι αρχαιολόγοι του μουσείου, ξεναγώντας τους δημοσιογράφους, ανέφεραν τα μελλοντικά τους σχέδια. Την προετοιμασία δηλαδή μιας μεγάλης έκθεσης με τα ευρήματα της Νιμρούντ, τη συλλογή με τα πολύτιμα χρυσά κοσμήματα, μία από τις σημαντικότερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις του 20ού αιώνα. Ο θησαυρός της Νιμρούντ έχει εκτεθεί μόνο μία φορά, το 1990, σε περιορισμένο πάλι κοινό, που αποτελούνταν από ένα γκρουπ επίσημων καλεσμένων του Σαντάμ Χουσεΐν!

Μιντιακό δείγμα και η μεθοδολογική ανάλυση

Οι σημερινές αναπαραστάσεις από τις εφημερίδες, τον κινηματογράφο και συγκεκριμένα από την τηλεόραση διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο στην καθημερινότητά μας. Εκτός από την δική μου εκπομπή που έχω παρουσιάσει στο θεωρητικό κομμάτι, υπάρχουν και άλλες σατιρικές εκπομπές όπως το «Ράδιο Αρβύλα» του Antenna ή το «Tv tiglon» του Alpha που μας γεμίζουν με πληθώρα πληροφορίες είτε αυτά αφορούν πολιτικά, είτε κοινωνικά ή ηθικά ζητήματα. Παρακάτω στηρίζομαι σ΄αυτόν τον τύπο χιουμοριστικών εκπομπών και συγκεκριμένα στην Θεσσαλική εκπομπή «Εν τούτο γέλα» όπου θα προσπαθήσω να αναλύσω την μεθοδολογία που χρησιμοποιήθηκε για την αναπαράσταση της «λαϊκής κουλτούρας».

Πιστεύω λοιπόν, ότι σε αυτή την αναπαράσταση χρησιμοποιήθηκε η μέθοδος της κειμενικής ανάλυσης. Το κείμενο στην έρευνα είναι τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα των Ελλήνων καθώς και των μεταναστών. Έτσι όταν παρακολουθούσα την εκπομπή, ο πομπός έστελνε στον δείκτη κωδικοποιημένα μνήματα τα οποία με την δική μου οπτική ματιά έπρεπε να αποκωδικοποιήσω τα μνήματα για να φτάσω σε κάποια δικά μου συμπεράσματα για την κατάσταση που επικρατεί στην χώρα. Για να γίνει πιο κατανοητό, ας πάρω για παράδειγμα της ταμπέλας του παρουσιαστή που είχε μπροστά στο στήθος: «Βοηθήστε έναν τεμπέλη να μην πάρει τον στραβό το δρόμο και δουλέψει». Αυτό με την δική μου προσωπική ματιά και δική μου γνώση, το αποκωδικοποίησα ως την περίπτωση των ανθρώπων που βαριούνται να εργάζονται και κάθονται στο σπίτι διαδίδοντας στον περίγυρό τους το μήνυμα ότι η ζωή είναι δύσκολη, επικρατεί ακρίβεια στην χώρα και δεν φτάνουν τα λεφτά. Άρα λοιπόν, αντιμετώπισα την εκπομπή και όλα όσα παρουσιάστηκαν σε αυτήν ως ένα κείμενο.

Ένα άλλο μέθοδο της αναπαράστασης που χρησιμοποιήθηκε στην εκπομπή είναι η ερμηνευτική ανάλυση. Ο παρουσιαστής θιγεί τα οικονομικά προβλήματα με έναν ιδιαίτερο τρόπο, αφήνοντας τον θεατή να συμπεράνει με τα δικά του κριτήρια. Παραδείγματος χάρη, ο παρουσιαστής ερμήνευσε με τον δικό του τρόπο τα προβλήματα της οικονομίας προτείνοντας στους περαστικούς της λαϊκής αγοράς να αγοράσουν πατάτες με 10 άτοκες δόσεις. Αυτό το μήνυμα το έλαβα προσωπικά ως την περίπτωση της οικονομικής κρίσης ενώ σίγουρα κάποιοι άλλοι θα το είχαν διαβάσει διαφορετικά, ανάλογα με την οικονομική τους κατάσταση ή ανάλογα πώς βλέπει κανείς τα πράγματα γύρο του. Κάποιοι άλλοι που έχουν γεμάτες τσέπες, προφανώς να μη βλέπουν τις οικονομικές δυσκολίες και απλώς να διασκεδάσουν με την εκπομπή ωσ ψυχαγωγία.

Margaret Mead: Η σχέση της φωτογραφίας με το κείμενο

Η φωτογραφία, η οποία συνοδεύει το γραπτό κείμενο, αποκλείει και προτείνει ορισμένα νοήματα στον θεατή. Παρόλο αυτά ο θεατής δεν είναι αναγκασμένος να ακολουθήσει οπωσδήποτε το γραπτό κείμενο. Υπάρχουν κάποιοι επαγγελματικοί μέθοδοι που χρησιμοποιούνται στις φωτογραφίες όπως είναι επικεφαλίδες που μας δίνει ένα νόημα σταθερό. Διαβάζοντας μια φωτογραφία όπως αυτή του Bali που κρατάει μια γυναίκα αγκαλιά το παιδί, μας εντάσσει στο πλαίσιο μιας ιστορίας του μπαλινέζικου πολιτισμού καθώς και σε μια αφήγηση της Margaret Mead, ότι σε μια συγκεκριμένη στιγμή βρισκόταν εκεί.

Επομένως, η φωτογραφία μέσα στο κείμενο, μας παρέχει πρόσβαση στην πραγματικότητα, μέσα από αυτήν βλέπουμε τα προσωπικά αισθήματα των ανθρώπων όπως η αγάπη μεταξύ μητέρα-παιδί ή στιγμιότυπα από την ζωή των ανθρώπων που μπορούν άλλοτε να χαθούν. Επίσης, μια φωτογραφία σε ένα κείμενο μπορεί να κάνει τον αναγνώστη να θέλει να ανακαλύψει νέα στοιχεία για τον μπαλινέζικο πολιτισμό ή για τις σχέσεις τους με τη θρησκεία, για τη μάθηση ή άλλους πολιτισμούς.

Πώς τα ελληνικά ΜΜΕ αναπαριστούν τη «λαϊκή κουλτούρα»;

Την Πέμπτη 09/10/2008 στο Θεσσαλικό κανάλι ΤRT ώρα 23.45 μ.μ. παρακολούθησα τη σατιρική εκπομπή «Εν τούτω γέλα». Ο παρουσιαστής της εκπομπής έχοντας μόνο ένα μικρόφωνο στο χέρι και παρέα έναν κάμεραμαν, παρουσίαζε την εκπομπή στην λαϊκή αγορά μιας πόλης. Ανάμεσα στους ανθρώπους που ψώνιζαν εκείνη την ώρα λαχανικά και φρούτα, ο παρουσιαστής σχολίαζε και καυτηρίαζε τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα της χώρας με μοναδικό χιούμορ. Παρακάτω θα παρουσιάσω με ποιο τρόπο τα ΜΜΕ αναπαριστούν την «λαϊκή κουλτούρα»;

Ο παρουσιαστής παραδείγματος χάρη για να προκαλέσει χιούμορ ή και ερωτήματα για κάποιους άλλους, είχε βάλει μπροστά στο στήθος μία λευκή ταμπέλα που έγραφε: «Βοηθείστε έναν τεμπέλη να μην πάρει τον στραβό το δρόμο και δουλέψει» ζητώντας λεφτά εικονικά. Οι περαστικοί τον κοιτούσαν και γελούσαν κανείς δεν τον έβλεπε στα σοβαρά μάλιστα μια κυρία τον κορόιδεψε λέγοντας πως νόμιζε ότι μόνο εκείνη είναι τεμπέλα και ότι δεν ήξερε πως υπάρχουν και αλλού τεμπέληδες. Διαβάζοντας αυτό το μήνυμα με παραπέμπει προσωπικά στην περίπτωση των ανθρώπων που βαριούνται να εργάζονται και κάθονται στο σπίτι παραπονιμένους ότι δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας και χρήματα ενώ το ίδιο μήνυμα για κάποιους άλλους μπορεί να σημαίνει μόνο διασκέδαση.

Στην συνέχεια ο παρουσιαστής πηγαίνοντας στους πάγους των παραγωγών σχολίαζε τις τιμές, προτύνοντας στους περαστικούς να αγοράσουν προϊόντα με τον εξής τρόπο: «πάρτε πατάτες, ελάτε όλα φτηνά, πατάτες με 10 άτοκες δόσεις». Πιστεύω ότι ήθελε να προβάλει την οικονομική κατάσταση όπου όλα τα προϊόντα είναι ακριβά και τα χρήματα από τους μισθούς ή συντάξεις δεν είναι αρκετά για να συντηρηθεί μια οικογένεια.

Κατά την άποψή μου, πιστεύω ότι στην συγκεκριμένη εκπομπή χρησιμοποιήθηκαν οι θεωρίες εμπρόθετη και κονστρουκτιβιστική. Στην εμπρόθετη θεωρία ο δημιουργός μας παρουσιάζει μια πραγματική κατάσταση της χώρας και αναφέρομαι συγκεκριμένα στα οικονομικά προβλήματα διότι αυτά φανερώθηκαν τις περισσότερες φορές αλλά με έναν τρόπο εκτός πραγματικότητας όταν για παράδειγμα αναφέρεται στην αγορά της πατάτας με 10 άτοκες δόσεις. Σε αυτή την περίπτωση η αναπαράσταση φιλτράρεται από τον δημιουργό και έχουμε την εμπρόθετη θεωρία.

Στην κονστρουκτιβιστική θεωρία ο δημιουργός στην ουσία στήθηκε στο πλαίσιο της «λαϊκής αγοράς» για την κατασκευή του δικού του έργο. Μιλάω συγκεκριμένα για το κείμενο που ταξίδεψε από τον πομπό σε δέκτη με έναν λογοτεχνικό χαρακτήρα και μία θεατρική καλλιτεχνία. Για τον St. Horn πομπό-δέκτη συνδέονται μαζί και σύμφωνα με την ανάλυση που μας δίνει δεν θα μπορούσα κι εγώ προσωπικά να είχα αποκωδικοποιήσει ένα νόημα αν δεν υπήρχε κάποια κωδικοποίηση από τον δημιουργό.

Οι κώδικές που χρησιμοποιούνται στις αναπαραστάσεις με «πραγματικούς ανθρώπους» αναπλάθονται για να μπορούμε να τις κατανοήσουμε καλύτερα μέσω άλλων κωδίκων. Για παράδειγμα όταν ο παρουσιαστής λέει σε έναν πακιστανό μετανάστη ότι σήμερα για να μπορείς να μείνεις στην Ελλάδα πρέπει να κλέψεις κάτι και όχι να έχεις πράσινη κάρτα. Η σημειωτική στην οπτική εικόνα του πακιστανού μας βοηθάει να καταλάβουμε άμεσα την «πραγματική ζωή» και δυσκολία των μεταναστών στην Ελλάδα.

Επίσης, αυτά τα άτομα αναπαριστούσαν στιγμιότυπα της καθημερινής ζωής όπως στην ώρα της εργασίας ενός παραγωγού, η επαφή του παραγωγού με τον καταναλωτή, μετανάστες, χρηματικές συναλλαγές την ώρα της αγοράς των λαχανικών και φρούτων, όλα δίνουν ένα «εφε πραγματικότητας» στην εκπομπή, ενώ αν δούμε από την άλλη μεριά εκπομπές τύπου «Αλ τσαντίρι νιούζ» του Λαζόπουλου που παρουσιάζονται μέσα σε στούντιο, πάλι μας διασκεδάζουν με τα ίδια θέματα αλλά οι συμμετέχοντες που συμμετέχουν στην εκπομπή δεν βιώνουν ρεαλιστική αντανάκλασης της πραγματικότητας και δεν πλησιάζουν τόσο κοντά στις αληθινές ιστορίες που παρουσιάζονται.

Διάλεξα να παρουσιάσω το συγκεκριμένο μηντιακό προϊών ως «λαϊκή κουλτούρα», διότι θεώρω πως η δημιουργία, η διασκέδαση και η κατανάλωση αποτελούν πολιτισμικά αγαθά και αξίες οι οποίες διαδραματίστηκαν στην συγκεκριμένη εκπομπή.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΑΡΘΡΟΥ: ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ "ΛΑΙΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ"

Η Γκέρατυ στο άρθρο, επιχειρεί να μας δείξει με ποιο τρόπο οι μέθοδοι της σημειωτικής, μας έχουν βοηθήσει να καταλάβουμε και να κατανοήσουμε τις εικόνες των ΜΜΕ υπογραμμίζοντας, ότι η σχέση μας με τα ΜΜΕ καθορίζεται περισσότερο από τις καθημερινές ασχολίες όταν π.χ. ανοίγουμε πολλές φορές την τηλεόραση για να απασχολήσουμε τα παιδιά ή αγοράζουμε εφημερίδα πηγαίνοντας στη δουλειά. Ζητήματα σχετικά με την έννοια της «αναπαράστασης» η οποία έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της θεωρητικής μελέτης των μέσων και ζητήματα της «απεικόνισης» και της «διαμεσολάβησης» διερευνώνται επίσης μέσα στο κείμενο. Η έννοια της «διαμεσολάβησης» παρουσιάζεται ως «αντανακλαστική» και μέσω αυτής εδραιώνεται μια σχέση κατά την οποία ο αναγνώστης ή ο θεατής αναγνωρίζει και ελέγχει το πρότυπο της επικοινωνιακής παραγωγής π.χ. μέσω ενός άρθρου εφημερίδας, η φωτογραφίας ή τηλεσειρά.

Σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της «αναπαράστασης» των ΜΜΕ έπαιξε η ανάπτυξη της σημειωτικής στη γλωσσολογία και η εφαρμογή των σημειωτικών μεθόδών στα συστήματα επικοινωνίας. Η σημειωτική αμφισβητούσε την ιδέα ότι τα μέσα είναι καθρέφτης που αντανακλά την κοινωνία και εστίαζε την γλώσσα ως κατασκευή παρά ως αντανακλαστική. Συνεπώς, τα επιχειρήματα που τίθονται στο παρόν άρθρο είναι να εξεταστούνε a) οι ικανότητες και b) οι δεσμεύσεις αυτής της προσεγγίσεις μέσα από τρεις αναπαραστάσεις των ΜΜΕ (φωτογραφία, σαπουνόπερα, «επειγόντων περιστατικών»).

Στην φωτογραφία, εφαρμόζουμε μια σειρά πλαισίων και εξετάζουμε αυτό που βλέπουμε πάνω σε μια φωτογραφία. Ο θεατής μπορεί να είναι ενεργός και να παράγει νόημα ανάλογα με τους δικούς του γνωστικούς πόρους. Κατανοούμε μια φωτογραφία μέσα από τους κώδικες που χρησιμοποιούνται στην αναπαράσταση της εικόνας όπως για παράδειγμα: οι οπτικοί, συναισθηματικοί ή ενδυματολογικοί κώδικές. Το νόημα που παράγει η φωτογραφία δεν προέρχεται μόνο από τον φωτογράφο αλλά έχει να κάνει και με τον φωτισμό και τον χρωματισμό της εικόνας. Ζητήματα αναπαράστασης της πραγματικότητας εκτός από την φωτογραφία συναντάμε και στο μύθο, παραδείγματος χάρη στις σαπουνόπερες όπου οι γυναίκας αναπαριστούνται ως μητέρες, σύζυγοι ή κόρες. Η Γκέρατυ διευκρινίζει πως μια σημαντική λειτουργία των μέσων είναι η κατασκευή ρεαλιστικών αναπαραστάσεων καθώς οι αναπαραστάσεις να προσεγγίζουν τι είναι «στ΄αλήθεια» οι γυναίκες, αυτό επιχειρεί να μας το αναλύσει μέσα από διάφορα παραδείγματα.

Στο τελευταίο μέρος του άρθρου γίνεται αναφορά στην πρόσφατη τηλεοπτική εξέλιξη των εκπομπών «επειγόντων περιστατικών» Τέτοιου είδους εκπομπές βασίζονται σε «πραγματικές ιστορίες ανθρώπων» όπου συνδυάζονται με στοιχεία μυθοπλασίας. Αυτές οι ιστορίες κατά κάποιο τρόπο μελοδραματίζονται για να προκαλέσουν στον θεατή να συμμετέχει στην ένταση του δράματος. Σε αυτό το σημείο θα μπορούσαμε και να αναρωτηθούμε κατά πόσο αυτές οι αναπαραστάσεις που «πλάθονται»ν είναι πραγματικά αναπαραστάσεις της πραγματικότητας; Επομένως, αυτές οι εκπομπές εγκαθίστανται ιδιαίτερα προβληματικές στην αναπαράσταση και στην εφαρμογή της σημειωτικής λόγω ότι οι άνθρωποι αυτόν των ιστοριών υπάρχουν έξω από τις εικόνες των εκπομπών.